Kijk ze eens staan deze gerimpelde oude vrouwtjes. Ze brengen godinnen voort. Herfstgodinnen. Ze heten ‘Herfsttijlozen’. Ik kreeg ze van een vriend, N. Met poëtische instructie hoe ze te verzorgen:
Dichter op het land ben ik terwijl ik wandel tussen wolk en weiland van Schokland. Dit eiland, dat niet meer omvat wordt door water, maar dat weidse vergezichten biedt op groen gras en majestueus drijvende wolken. Hier ben ik dichter op het land waar de hemel de aarde zichtbaar aanraakt.
(of hoe het verder liep met blauwtje)
Waarom heet dit nu weer ‘een blauwtje’ vraag ik mij af?
Verheugen, zij kan het te goed. Dat in de toekomst iets herinneren. Zij ziet het al helemaal voor zich. Zij leeft die toekomstherinnering al. O zij verheugt zich zo! Met haar hoofd in de wolken.
Ik verheug mij… appte ik mijn nieuwe vlam, na zijn voorstel voor een derde date.
2 Comments